Sajjad Sadeghi
Aug 31, 20192 min
فیلم سینمایی «متری شیش و نیم» به نویسندگی و کارگردانی سعید روستایی را تماشا کردم. فیلم شروعی نفس‌گیر و جذاب و هیجان‌انگیز داشت. سکانس تعقیب و گریز ابتدایی، فیلم‌برداری عالی و پلان پایانی هولناک آن، مرا بسیار امیدوار کرد به دیدن یک فیلم خوب. سکانسهای دستگیری معتادان و جابه‌جاکنندگان مواد در حومه‌ی شهر و فرودگاه، بازجویی از نامزد سابق ناصر، بازرسی منزل و دستگیری یک خرده‌فروش و زنش، دستگیری انتگنیست قصه (ناصر با بازی نوید محمدزاده)، روابط میان پلیسها و نوع برخورد آنها با معتادان و متهمان، وضعیت خفقان‌آور و رقت‌برانگیز و تحقیرآمیز معتادان و بازداشت‌شدگان، وضعیت پدر علیل و تلاش حقارت‌بارش برای متهم جلوه دادن پسر و نجات خودش و رویارویی‌های پروتگنیست فیلم (صمد با بازی پیمان معادی) و ناصر از متفاوت‌ترین و به یادماندنی‌ترین سکانسهایی هستند که تا به حال در سینمای ایران دیده‌ام. شخصیت پلیس قصه هم بی‌اغراق یکی از درخشان‌ترین شخصیتهای سینمای ایران است که به گمانم بهترین بازی پیمان معادی تا به حال است. نقاط ضعف و قوت پلیس و تبهکار قصه و حاضرجوابی و دوئل آنها با یکدیگر در طول قصه، بسیار هوشمندانه و هیجان‌انگیر و باورپذیرند.
نقاط ضعف فیلم اما از سکانس محاکمه‌ی ناصر و خطابه‌های اعتراضی و شعارگونه‌اش خود را نشان می‌دهد و ضرباهنگ قصه را کند می‌کند. جنبه‌های شخصیتی ناصر که ابتدا از نگاه اطرافیانش ترسیم می‌شوند، در رفتارهای او نمود پیدا نمی‌کنند و جز در مواردی که در حال بازی دادن صمد و تقلای رهایی از اتهام کودک‌دزدی و کودک‌کشی است، خلاصه می‌شود به مشتی حرف‌های احساسات برانگیز و اشک‌آور. گویی فیلم هم کشش پیدا می‌کند به ناصر و می‌شود بلندگوی جانبدارانه‌ی یک قربانی فقر و فساد. سکانسهای دیدار پایانی ناصر با وکیلش، التماس به قاضی برای توقیف نکردن خانه‌ی بالاشهری و برنگرداندن خواهران و برادرانش از خارج، ملاقات آخر با کل خانواده‌اش، لحظه‌ی گذر خانواده‌اش از کوچه‌ی تنگ و باریک و ورود به خانه‌ی محقر قدیمی و در نهایت اعدام جمعی ناصر و دیگر محکومان همه و همه در راستای تحریک احساسات من تماشاگر و - در مقایسه با سکانسهای کم‌نظیر اولیه - بسیار نومیدکننده‌اند. سکانس نهایی فیلم هم از نظر من اضافی و بی‌اثر و ضعیف است و مرا مجاب به اثرپذیری صمد از ناصر و سرنوشتش نمی‌کند. در ضمن، صحنه‌ی اُوردوز کردن ناصر (که بعداً می‌فهمیم خودکشی بوده است) بسیار مصنوعی و غیرقابل باور است. بازی نوید محمدزاده هم در شمار ضعیف‌ترین بازی‌هایش قرار می‌گیرد.
به سعید روستایی، هومن بهمنش (فیلمبردار)، پیمان معادی و سایر عوامل بابت تلاش شرافتمندانه و دغدغه‌مند تبریک می‌گویم اما فیلم را در مجموع نامنسجم و شعارزده می‌دانم. افسوس که یک شاهکار بالقوه اینچنین در عمل نافرجام شده است!