تلخ است گاهی نبات هم تلخ است گاهی فراموشی ممات هم تلخ است گاهی فرار تا به رسیدن، سعید نیست گاهی به سایه‌ای نرسیدن، بعید نیست گاهی میانِ داغِ تنش، چرخش از وفا تعبیر می‌شود به آتشِ چرخنده‌ی جفا گاهی مردد و در بندِ رفتنی نوزاده هم نمی‌شود سببِ هیچ رستنی.
به تکرار دوری، به تکرار غم به تکرار صد واژه‌ی پر ز نم به تکرار رگهای بی خون شده به تکرار هر نبض مدفون شده به آغوش خیس از خیال غزل به تکرار جستن تو را از ازل به هر بانگ خسته ز حزن درون به آلاله‌ی خفته
این غم چو به بیرون بنماید همه زشت است زیبایی من در غم پنهان درون است چهره اگرم سرخ نماید نه حقیقی است این شعله ز آتشکده‌ی حزن درون است