چون لب تشنه به لب آب چون خط و گیسو به کاغذ و تاب چون عکس کهنه به همآغوشی قاب چون تن خسته به دستگیری خواب.
چون دست و پای ریشه به سینهی خاک چون تارا به تاریکی بیباک چون گنهکرده به دستگیری جانپاک.
جویان توام بی جا و بی نا مگذر ز من تنیده در تا رسوا منم رسوای رسوا!