تا آی دنیا، تا پشت مردن

چشمان او هم همچو من از زردی‌ات تا هرچه بی‌خودماندگی سرخی به جانش می‌خرد؟

دستان او هم همچو من از خالی دستان تو تا اوج بی‌همسایگی خود را ز دنیا می‌برد؟

لبهای او هم همچو من از درد بی آوای تو تا خستگی، پژمردگی پیراهن خود می‌درد؟

پاهای او هم همچو من از نارسیدن‌های تو از تیغ و خار و پُر خسی تا ناکجای بی‌کسی می‌سازد از خون راه و رد؟

قلب صدایش همچو من از نبض ناآرام تو از بغض روح‌انداز تو با هر تپش، پرپر زده از جاری رگ می‌پرد؟

او با تو و من بی توام بیش از وی هر دم با توام تا آی دنیا با توام تا پشت مردن با توام.