فیلم «سوفی و دیوانه» به کارگردانی مهدی کرم‌پور، یک قصه‌ی بی‌روح و کند بود که شاید می‌خواست یک شازده کوچولوی ایرانی باشد. تمام حرفهای خیالی و فلسفی این فیلم - از نظر من - برای یک قصه‌ی رادیویی و به عنوان لالایی پیش از خواب مناسب بود و قابلیت سینمایی که هیچ، ویژگی تصویری در حد یک تله فیلم هم نداشت. تمام تصاویر تهران‌گردی (مترو، بازار تهران، خیابان‌ها و پل طبیعت) به پیش‌زمینه‌ای می‌مانست محبوس و بی‌رنگ زیر ادای بی‌جان و کش‌آمده‌ی دیالوگ‌ها. موسیقی فیلم هم همینطور. صحنه‌ی اجرای موسیقی خیابانی (با خوانندگی رضا یزدانی) و ملحق شدن امیر (با بازی امیر جعفری) به آنها و نواختن سازدهنی که دیگر اوج بدسلیقگی و آنچنان دم‌دستی بود که حتی اثر ترانه‌ی آن را هم خنثی کرده بود. شخصیتها و بازیها هم بسیار تصنعی و غیرقابل باور و بی‌بهره از منطق دراماتیک بودند و صرفاً ابزاری برای ارائه‌ی مشتی حرف و پر کردن زمان. پایان‌بندی فیلم - که آرزو می‌کردم مرا غافلگیر کند یا حداقل به وجد بیاورد - بی‌رمق و اضافی و بی‌هیجان و نومیدکننده بود. فیلم را نپسندیدم.