فیلم سینمایی «شبهای روشن» به کارگردانی فرزاد مؤتمن را تماشا کردم. بهانه‌ی دیدن این فیلم در واقع تماشای فیلم دیگری از همین کارگردان - به نام «آخرین بار کی سحر را دیدی؟» - بود. من عمدتاً به دلیل دوری از ایران خیلی از فیلمهای ایرانی را هنوز تماشا نکرده‌ام. چندسالیست اما که به لطف وبسایت IranProud.com فرصت دیدن بسیاری از فیلمهای ایرانی را یافته‌ام. اینبار البته نمی‌خواهم از فیلم بنویسم و استثنائاً می‌خواهم از کارگردان بنویسم. فرزاد مؤتمن را در برنامه‌های مختلف تلویزیونی دیده‌ام و از دانش و آگاهی او از سینما و نوع نگاه و تفکرش لذت برده‌ام. پس از تماشای هر دو فیلم، رفتم روی اینترنت و مصاحبه‌های خود فیلمساز را جستم و خواندم و تماشا کردم. «شبهای روشن» را که فیلمنامه‌اش توسط سعید عقیقی و بر اساس برداشتی آزاد از داستان کوتاه داستایوفسکی نوشته شده، پسندیدم و بیش از آن نگاه کارگردانش را. مؤتمن معتقد است این فیلم یک عاشقانه‌ی شرقی، ایرانی، شهری و معاصر است. به علاوه، در باور او ما به جز فیلم «بن‌بست» پرویز صیاد، فیلم عاشقانه‌ی مهمی در سینمای ایران نداشته‌ایم. من در هر دو مورد با او بسیار موافقم.
«آخرین بار کی سحر را دیدی؟» را اما (با وجود ضعف بازیگرانش) به خاطر روایت متفاوتش از مقوله‌های ویرانگری چون قضاوت کردن و شماتت و حرف درآوردن و جهل مردم و سرک کشیدنشان در زندگی دیگران، نوع دکوپاژ (به خصوص حرکت دوربین و تکرار نماهای بسته از صورتها به منظور القای حس و موقعیت بازجویی) و پیام ساده‌اش پسندیدم.
از اینکه فرزاد مؤتمن بی‌اعتنا به جو و موج زمانی که در آن می‌زید هنوز دارد تجربه می‌کند و در ژانرهای مختلف فیلم می‌سازد، خشنودم. به همه پیشنهاد می‌کنم از نگاه و تحلیل او هم در مورد فیلمهای خودش - چه آنها را بپسندیم و چه نپسندیم - و هم فیلمسازان و فیلمهای دیگران بیشتر بدانند.